ببین رفیق، این فیلم "انتقام جادوگره" که سورسش رو فرستادی، یه جورایی عتیقه‌ست! مال سال 1903، یعنی فکر کن، بیشتر از صد سال پیش! کارگردانش هم یه نابغه بوده به اسم ژرژ Méliès. این بشر پدر جلوه‌های ویژه سینماییه، خودِ خودِش! اسم اصلی فیلم فرانسویه "Le Sorcier" که خب، میشه "جادوگر". توی آمریکا و انگلیس بهش میگن "انتقام جادوگر" یا "انتقام ساحره". ولی داستانش خیلی پیچیده نیست، خیلیم کوتاهه، مثل یه شوخیِ تصویری میمونه. داستان از این قراره که یه پادشاهی یه جادوگر پیر رو محکوم میکنه به بستن به یه ستون و شکنجه کردن! جادوگره بیچاره التماس میکنه، میگه بذارید یه کم شعبده بازی کنم براتون دلتون به رحم بیاد. یه سری حرکات جادویی میکنه، یه صندلی رو میچرخونه، یه چیزایی ظاهر میکنه، ولی پادشاهه دلش سنگه. تا اینکه پادشاهه میخواد جادوگر رو زنجیر کنه، یهو ورق برمیگرده! اونایی که مثلاً قرار بوده محافظ پادشاه باشن، معلوم میشه همه‌شون دستیارای جادوگر بودن! یهو پادشاه رو میگیرن و خودش رو به جای جادوگره زنجیر میکنن! آخرشم جادوگره و کل اون دار و دسته‌ش دست همدیگه رو میگیرن و خوشحال و خندون میرن پی کارشون! انگار نه انگار که قرار بوده انتقامی، شکنجه‌ای، چیزی تو کار باشه! این فیلم از اون فیلم‌های "تریک فیلم" حساب میشه، یعنی فیلم‌های حقه‌بازی و شعبده‌ای. Méliès تو این فیلما استاد بود. همه جلوه‌های ویژه‌ش هم اون موقع خیلی ابتدایی بودن ولی باحال! مثلاً از وسایل صحنه تئاتر، درهای مخفی، جامپ کات (یهو تصویر عوض میشه)، نوردهی چندگانه (چند تا تصویر رو هم میفته) و محو کردن تصویر استفاده میکرده. خیلی باحال بوده که با این چیزای ساده چه کارایی میکرده! به نظر من، "انتقام جادوگره" با اینکه خیلی قدیمیه و ساده به نظر میاد، ولی خیلی جذابه. یه جور حس نوستالژی داره. نشون میده سینما از کجا شروع شده و چطور یه نفر با خلاقیت و وسایل خیلی محدود، میتونسته اینقدر تماشاگر رو سرگرم کنه. انگار داری یه نمایش تئاتر جادویی رو میبینی، فقط روی پرده سینما. خیلی بامزه است که اسمش "انتقام"ه ولی اصلاً خبری از خشونت یا انتقام واقعی نیست، همه چیز توش فانتزی و شوخیه. یه جورایی انگار داره میگه جادو و تخیل همیشه میتونه زور و قدرت رو شکست بده، اونم با خنده و شادی! اگه عشق فیلمای قدیمی باشی، حتماً از دیدنش کیف میکنی.